1192 Qal’at al-Bahrain — Starożytny port i stolica Dilmun — 2005
Qal’at al-Bahrain to typowy wypowiedź — sztuczny kopiec stworzony przez wiele kolejnych warstw ludzkiej okupacji. Warstwy 300 × 600 m mówią o ciągłej obecności człowieka od około 2300 pne do XVI wieku naszej ery. Około 25% terenu zostało wydobyte, ujawniając struktury różnego rodzaju: mieszkalne, publiczne, handlowe, religijne i wojskowe. Świadczą o znaczeniu witryny, portu handlowego, na przestrzeni wieków. Na szczycie 12 m kopca znajduje się imponujący fort portugalski, który nadał całej stronie nazwę, qal’a (fort). Miejsce to było stolicą Dilmun, jednej z najważniejszych starożytnych cywilizacji regionu. Zawiera najbogatsze szczątki tej cywilizacji, która była dotychczas znana tylko z pisanych sumeryjskich odniesień.
1364 Pearling, Świadectwo gospodarki wyspiarskiej — 2012
Obiekt składa się z siedemnastu budynków w mieście Muharraq, trzech morskich łóżek ostryg, części wybrzeża i twierdzy Qal’at Bu Mahir na południowym krańcu wyspy Muharraq, skąd łodzie wypływały na łóżka ostryg. Wymienione budynki obejmują rezydencje bogatych kupców, sklepy, magazyny i meczet. Miejsce to jest ostatnim kompletnym przykładem tradycji kulturowej perłowania i bogactwa, które wygenerował w czasie, gdy handel zdominował gospodarkę Zatoki Perskiej (od 2 wieku do lat 30. XX wieku, kiedy Japonia opracowała hodowlane perły). Stanowi on również wybitny przykład tradycyjnego wykorzystania zasobów morza i interakcji człowieka ze środowiskiem, które ukształtowały zarówno gospodarkę, jak i tożsamość kulturową społeczeństwa wyspy.
1542 Kopce pogrzebowe Dilmun — 2019
Zbudowany między 2200 a 1750 roku pne, rozpiętość ponad 21 stanowisk archeologicznych w zachodniej części wyspy.
Nie ma takiej reklamy 🙁 Sześć z tych miejsc to pola cmentarne składające się z kilkudziesięciu do kilku tysięcy tumuli. W sumie jest około 11 774 kopców pochówkowych, pierwotnie w postaci cylindrycznych niskich wież. Pozostałe 15 miejsc to 17 królewskich kopców, zbudowanych jako dwukondygnacyjne wieże grobowe. Kopce pochówkowe są dowodem cywilizacji wczesnej Dilmun, około 2. tysiąclecia p.n.e., podczas której Bahrajn stał się ośrodkiem handlowym, którego dobrobyt umożliwił mieszkańcom wypracowanie skomplikowanej tradycji pochówkowej mającej zastosowanie do całej populacji. Grobowce te ilustrują unikalne cechy globalnie, nie tylko pod względem liczby, gęstości i skali, ale także pod względem szczegółów, takich jak komory pochówkowe wyposażone we wnęki.
0 Comments for “Lista światowego dziedzictwa UNESCO Bahrajn”